II. Ahmed: Osmanlı Tahtının Son Dönemindeki Bilge Padişah II. Ahmed, Osmanlı padişahı I. İbrahim’in üçüncü oğlu olarak 1643 yılında dünyaya gelmiştir. Annesi Hatice Mu’azzez Haseki’dir. Kardeşleri IV. Mehmed ve II. Süleyman’ın ardından gelen II. Ahmed, saray hayatının büyük bir bölümünü gözlerden uzak bir şekilde geçirmiştir. Özellikle genç yaşlarında harem ve saray içerisindeki politik mücadeleler, onun karakterini derinden etkilemiş ve daha temkinli, olgun bir kişiliğe sahip olmasını sağlamıştır. Tahta çıkışı, Osmanlı sarayındaki güç dengeleri ve Köprülüzâde ailesinin etkisiyle mümkün olmuştur. Haziran 1691’de Osmanlı tahtına oturan II. Ahmed’in padişahlığı, devletin hem iç hem de dış meselelerle mücadele ettiği bir döneme denk gelmiştir. Tahta çıktığında, sadrazam Fâzıl Mustafa Paşa Almanya seferi için Sofya’ya hareket etmek üzereydi. Padişah, mührünü ve samur kürkünü alarak sefere devam eden ordunun moralini yüksek tutmuştur. Ancak Salankamen’de Osmanlı ve imparatorluk kuvvetlerinin karşı karşıya geldiği savaş, bazı Osmanlı kurmaylarının Kırım ordusunu beklemeden taarruza geçilmesini teşvik etmesi nedeniyle büyük kayıplara yol açmış ve Fâzıl Mustafa Paşa şehit düşmüştür. Bu aceleci davranış, Osmanlı ordusunun zafer şansını da kaybetmesine sebep olmuştur. Savaşın ardından Köprülü-zâde’nin yerini dolduracak vasıfsız bir sadrazam olan Arabacı Hoca Kadı Ali Paşa atanmış, serdarlık görevine ise yaşlı ve deneyimsiz Koca Halil Paşa getirilmiştir. 1691 yılı boyunca devam eden savaşlarda Almanlar bazı yenilgiler almış, Türkçe bilen Kont Marsigli sulh için gönderilmişse de kalıcı bir anlaşma sağlanamamıştır. Bu dönemde Venedik de hareketsiz kalmamış, Papalık ve Floransa’nın desteğiyle Girid ve Hanya’yı kuşatmış ancak Ağustos 1692’de büyük kayıplar vererek geri çekilmek zorunda kalmıştır. 1692 ve sonraki yıllarda Osmanlı ordusu, Belgrad’ı kuşatan Alman kuvvetlerini Cafer Paşa’nın komutasıyla dağıtmış ve Kırım Hanı Selim Giray, Erdel’e girerek Osmanlı askerlerine moral kazandırmıştır. Ancak, Eylül 1694’te Venediklilerin Sakız Adası’nı ele geçirmesi, İstanbul’da endişe yaratmış ve II. Ahmed’in sağlığını olumsuz etkilemiştir. Bu sıkıntılar arasında II. Ahmed, Sakız Adası’nın geri alınışını göremeden, Edirne’de Şubat 1695’te vefat etmiştir. 52 yaşında hayata veda eden padişah, Osmanlı tarihinin entelektüel bir yönü kuvvetli padişahları arasında yer almıştır. II. Ahmed’in kişiliği, eğitim ve sanata olan ilgisiyle öne çıkmıştır. Arapça ve Farsça’ya hâkimiyeti ile dikkat çeken padişah, kendi yazdığı Kur’ân ve hatıra defteri ile tanınmaktadır. Devlet işlerine gösterdiği ilgi, onu diğer iki ağabeyinden ayıran önemli bir özellik olarak kayıtlara geçmiştir. Hayatını olabildiğince sade ve sefahatten uzak geçiren II. Ahmed, iyi niyetli ve cömert bir padişah olarak anılmıştır. II. Ahmed’in özel hayatında bilinen tek kadını Râbi‘a Haseki Sultan’dır. Bu evlilikten altı çocuğu olmuştur: Âsiye Sultan, Hatice Sultan, Âtika Sultan, Şehzâde Selim, Şehzâde Abdullah ve Şehzâde Sultân İbrahim Han. Saltanat dönemi kısa olmasına rağmen, devletin karşılaştığı zorluklarla mücadelesi ve adalet anlayışı ile tarihçiler tarafından saygıyla anılmıştır. TEVHİD-İ EFKAR - KAYNAK - HABER - GAZETE - İÇERİK - Tevhîd-i Efkâr, Tevhidi Efkar, Tevhid-i Efkar
